ฉันคือ..ใบไม้..ใบหนึ่ง

ห้วงเวลาชีวิตหนึ่งของเรา ก็เหมือนใบไม้ที่กำลังร่วงหล่น สายลม แผ่วเบา  ท่ามกลางแสงแดดทอประกาย  ใต้ร่มเงาของไม้ใหญ่  ใบไม้ค่อยๆ ร่วงหล่น..ตามแรงลม  พลันคิดว่า..ไม่มีสิ่งใดเที่ยงแท้แน่นอน  เมื่อถึงเวลาอันสมควรใบไม้ก็ล่วงหล่นจากต้น  ไม่ต่างกับคน มีพบย่อมมีจากเป็นธรรมดา  อาการของคนหมดใจ  คงมีชีวิตอยู่เพื่อรอวันจากไป  จิตใจที่ถูกกระทำซ้ำๆ  เจ็บปวดกับเรื่องราวทำร้ายจิตใจ  จะทนได้นานสักเท่าไร  จากเจ็บมากมายค่อยๆ กลายเป็นชาชิน  อย่าแปลกใจกับท่าทีที่เฉยชา  และแววตาที่สิ้นหวัง  อย่าเสียใจ..กับการพลัดพราก  เมื่อถึงเวลา ใบไม้ย่อมร่วงหล่น  แต่ไม่นาน ก็จะมีใบไม้ใบเล็กๆ มาแทนที่  และจะวนเวียนอยู่เช่นนี้เสมอไป ฉันคือ..ใบไม้..ใบหนึ่ง