ความสุข..ความเศร้า

        เรื่องนี้เป็นวรรณกรรมที่ใครๆ ก็บอกว่าดีมากๆ พออ่านแล้วมันก็ดีมากๆ จริงๆ นั่นแหละ แต่ไม่แน่ใจว่าจริงๆ แล้วกะทิมีความสุขหรือเปล่า ตอนไหนบ้างนะ
                     
         จะว่าเป็นหนังสือที่แปลกมากๆ เรื่องหนึ่งก็ว่าได้นะคะ รู้สึกว่า ตอนที่อ่านก็อ่านไปด้วยแบะปากไปด้วย แบะปากที่ว่าก็คือจะร้องไห้ อ่านไปน้ำตาก็ไหลเป็นระยะๆ บันทัดแรกของทุกๆ ตอน มันมีอิทธิพลมาก ประโยคเดียวเท่านั้น ไม่รู้ว่าจะกินใจอะไรนักหนา เศร้า..ซะจน จนอ่านต่อแทบไม่ได้  ไม่รู้ว่าคนอื่นๆ จะเป็นเหมือนกันบ้างไหมนะ 

        น่าสงสารกะทิ ที่ต้องรู้สึกว่า..แม่..ไม่เคยนั่น...ไม่เคยนี่..ไม่เคยโน่น ...สารพัดจะไม่เคย..บางทีเราอาจเคยรู้สึกแบบนั้นก็ได้ ถึงได้รู้สึกเจ็บปวดมากขนาดนี้ หรือว่าคนเขียนจงใจจะสั่นสะเทือนหัวใจคนอ่านก็ไม่รู้ กะทิเศร้าซะจนไม่รู้ว่าจะสุขได้อย่างไร แต่สุดท้ายแล้วคนแต่งเรื่องก็ยังอุตส่าห์มาเล่าว่ากะทิมีความสุข จริงๆ แล้วน่าจะบอกว่า..กะทิพยายามมีความสุข..มากกว่า เอ๊ะ..หรือว่ายังไง แปลกหรือว่าเรางง???